Mooi verhaal: de rouwfotograaf...

[PeterKosterHT]

De trouwfotograaf, die kennen we, maar de rouwfotograaf misschien nog niet. Mooi verhaal in het AD over Paul, die als vrijwilliger stervende en net overleden mensen vereeuwigt. 

[ko3ntje]

Mooi verhaal idd. ?

Vaak krijg je bij deze tak van sport) vreemde reacties (in tegenstelling tot geboorte fotograaf bijvoorbeeld) maar waarom zouden mensen deze gebeurtenissen niet willen laten vastleggen in hun herinnering op deze wijze. 

Je moet het overigens ook wel kunnen uiteraard. 

Stukje persoonlijke ervaring vanuit mijn kant; Zo was ik door mijn eigen familie gevraagd bij mijn eigen schoonvader. 

Je hebt ook stichtingen die idd ook deze tak van sport uitvoeren. Of vastleggen van herinneringen bij ernstig zieken. Zeker een mooie gedachte vind ik zelf. 

Klinkt stom maar ik heb na mijn schoonvader wel eens gedacht om dit meer te gaan doen. ?

Blijft ergens wel “mooi“ vind ik zelf. 

 

 

[PeterKosterHT]

Bij eigen familie is wel heel heftig. Hoe kies je dan tussen dat mooie beeld en die broer of zus die jouw arm om zich heen wil hebben?

[ko3ntje]

Beide. Maar ja zeker ook soms wel lastig. 

[aartvanwijk]

Heb ooit een keer de uitvaart van een familielid gedaan.Moeilijker dan die van een vreemde.

Het was op verzoek van de zus van mijn vrouw, dan kun je moeilijk nee zeggen. Miste toen echt emotioneel een stukje, want je neemt niet deel aan het rouwen.

Ik raad het iedereen af om familie 'te doen'.

[Stefanie71]

Zou niks voor mij zijn, als ik mensen zie huilen krijg ik zelf ook een brok in de keel, en een snotterende rouwfotograaf lijkt met toch niet de bedoeling. Respect voor degenen die het wel kunnen hoor! 

Zelf zou ik denk ik ook niet kiezen om zoiets vast te laten leggen, herinner me de mensen liever in hun betere tijden

[ChrisKruisheer]

Ik heb op 2 december 2022 de uitvaart mogen vastleggen van mijn buurmeisje, die helaas veels te jong is overleden aan de bekende ziekte. Ik kende haar natuurlijk best goed. Toen mijn buurman, haar vader, aan mij vroeg of ik de uitvaart wilde fotograferen, heb ik geen moment getwijfeld. Het is zeker niet makkelijk, maar zo dankbaar voor de nabestaande. Ik zou het zo weer doen.

[NienkeWuring]

Het is heel heftig, ik ben lang geleden door een vriendin gevraagd om haar en haar ouders, die beide ongeneselijk ziek waren te fotograferen. Zij heeft toen hele mooie herinneringen aan haar ouders gekregen. Ik vindt het dankbaar werk maar wel erg moeilijk, vooral toen mij gevraagd werd close-up te nemen voor de foto die van haar moeder op de kist zou komen. Respect voor de fotografen die dit vaker doen.

[PeterKosterHT]

Ik denk dat een begrafenis van een familielid/vriend anders is dan een foto maken van zo iemand die gaat sterven. Dat laatste heb ik gedaan toen mijn vader te horen had gekregen dat hij kanker had, op verzoek van hem en mijn stiefmoeder. Dat heb ik met liefde gedaan, voor hen en voor mezelf, om de foto, maar het hielp ook bij de verwerking. Ik heb die foto lang gekoesterd, tot ik me jaren na zijn overlijden realiseerde dat je toch wel kon zien dat hij ernstig ziek was en dat ik mooiere foto's had...